Begin jaren 70 werden in Kerkrade twee beelden geplaatst van de beeldhouwer Eugene Dodeigne.
Op de weg naar school fietste ik dagelijks langs deze twee rotsachtige mensfiguren; elke dag groeide hun betekenis.
Het was de directe aanleiding om via een omweg het vak van beelden maken te kiezen.
Kijken, zien en het pure, directe verbeelden:
een prachtig vak!
Al kijkend en boetserend ontdek ik de kracht van het materiaal; de mogelijkheden om de idee te vertalen in een beeld. Expressieve beelden, impressionistisch in hun opzet.
De sporen van het werken waardeer ik, ze nemen de kijker mee en bieden ruimte ... in het zien.